στεφανίτης

ο, ΝΜΑ, και τ. θηλ. στεφανῑτις, -ίτιδος, ΜΑ, και στεφανείτης Α

νεοελλ.

1. (ορυκτ.) αντιμονιοθειούχο ορυκτό τού αργύρου το οποίο ανήκει στην ομάδα τών θειοαλάτων και απαντά με τη μορφή μαύρων στιλπνών ορθορομβικών κρυστάλλων, λεπτών τεμαχιδίων ή μαζών, σε μικρές ποσότητες σε πολλές φλέβες αργύρου

2. φρ. «στεφανίτης εγκεντρισμός» — τρόπος εμβολιασμού τής ελιάς

μσν.-αρχ.

1. (για πρόσ. και κυρίως για άρχοντες ή νικητές αγώνων) αυτός που φορεί στέφανο, στεφανωμένος

2. εκκλ. μάρτυρας που φέρει το στέφανο τής νίκης από τη μάχη του με το κακό

αρχ.

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στον στέφανο ή αυτός που αποτελείται από στέφανο

2. (για αγώνα) αυτός κατά τον οποίο δινόταν ως βραβείο στέφανος («τοὺς στεφανίτας ἀγῶνας νικᾱν», Ξεν.)

3. το θηλ. α) είδος αμπέλου

β) φρ. i) «ἡ στεφανῑτις ραφή» — η στεφανιαία ραφή

ii) «στεφανίτης φόρος» (στην Αίγυπτο) ο φόρος τού στεφάνου, δηλ. το χρηματικό ποσό το οποίο δινόταν σε ανώτατο άρχοντα ή και σε βασιλικό ευνοούμενο και το οποίο ήταν επιβεβλημένο από το κράτος ως φόρος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < στέφανος + κατάλ. -ίτης (πρβλ. θαλαμ-ίτης)].